Merry Christmas (I don’t want to fight tonight)

Een pareltje uit de filmgeschiedenis, speciaal voor deze dag.

 

Next in line

Excuses voor de windstilte maar wij wachten nog steeds op een telefoontje van het paleis om als Koninklijke Potsenmaker aan te treden om de crisis te helpen ontmijnen.

 

ducit amor patriae

In the shadows

Een vriend van me merkte onlangs op dat hij slechts per toeval op mijn blog gestoten was en dat ik er zo weinig ruchtbaarheid aan gegeven had. Hij vroeg niet waarom (zijn discretie is een van de kwaliteiten die ik ten zeerste weet te appreciëren) maar hij zou het antwoord wel begrepen hebben: omdat ik er niet de behoefte toe voel. *

Het is een paradox waar ik me enige tijd geleden bewust van werd toen een collega van me vroeg wanneer ik eens zou optreden met mijn band. De gitarist (de bovenstaande vriend) en ikzelf hebben de band een drietal jaar geleden opgericht en hebben intussen tweemaal opgetreden. Geen van ons beide is op zich bang om op een podium te staan maar we voelen net zo min de behoefte om meteen maar de wereld te veroveren. Andere vrienden van me staan nog geen jaar nadat ze een instrument kochten al overal ten lande lawaai te maken, wij tasten in de besloten repetitieruimte ons geluid verder af. Slechts met mondjesmaat en na lange tijd gooien we eens iets online. Mijn collega snapte het niet, want je wil toch gehoord of gelezen worden?

Mijn oprechte antwoord is “nee”.

Ik heb voor verschillende bladen al een ontelbaar aantal artikels geschreven en heb zo hoor ik hier en daar een zekere naam en geloofwaardigheid in het wereldje. Onze muziek wordt hier en daar op goedkeurend gemompel en een “hou ons op de hoogte” ontvangen. Ja, ik vind het fijn dat andere mensen mijn creaties appreciëren (muziek of teksten) maar ik verlang niet naar hun “erkenning”, de creatie op zich volstaat voor me. Ik schrijf of speel niet voor een publiek maar louter omdat ik er een zeker talent voor heb of denk te hebben. Dat ik met een aantal zaken meer naar buiten kom dan andere, heeft met de media waarvoor ik werk te maken. Maar eerlijk, het aantal luisteraars of lezers heeft me nooit geïnteresseerd. Ik weet niet wie leest of beluistert wat ik maak, laat staan met hoeveel ze zijn of wat ze er van denken. Ik heb geen publiek nodig maar verjagen zal ik het evenmin. Bezoekers zijn altijd welkom, maar ik ben net zo gelukkig op mijn eentje.

*Misschien is het daarom hier ook al zo lang stil, omdat ik er gewoon niet de behoefte aan had iets te delen of te schrijven.

Wayfaring stranger

Het is een traditional die door meerdere goden gebracht is, maar deze pure versie hoor ik nog het liefst, deze week zelfs nog net dat ietsje meer.

Family Affair

Misschien starten we deze blog wel opnieuw op maar vanwege persoonlijke redenen zal het hier een tijdje stil zijn.

Tears on my pillow

Twee dagen na elkaar hebben we tegen de tranen gevochten, niet omdat ons een onnoemelijk lijden te beurt gevallen is maar omdat op twee verschillende momenten een paar minuten geschonken werd die in al zijn puurheid en onbevattelijke schoonheid een ontroering ontlokte.

Het eerste is een song, meer dan zeventig jaar oud, maar het maakt 99% van de gladde, op traanklieren gerichte songs overbodig.

Voor dit tweede fragment zijn we Boleuzia dankbaar. Ja eerst kwam er de grijns maar voor het filmpje afgelopen was, had de grijns plaats geruimd voor tranen. Ga met god, dapper pinguïn en moge je vinden wat je zoekt.

The visitors

Boleuzia heeft gelijk wanneer hij stelt dat de helft van zijn blogrol stil is, we hebben hier zelf nauwelijks ook nog iets gepost. De facebook-updates laten zich vangen in een zin (nee twitter daar doen we niet aan mee) in plaats van epistels en verder hebben we genoeg ergernissen maar niet de zin of de fut om daar ook iets over neer te pennen. Maar speciaal voor Boleuzia dit fragment uit Star Trek Deep Space 9 dat hij volledig zal onderschrijven. He, het had een gesprek tussen ons beiden kunnen zijn:

Dit gezegd zijnde heb ik de voorbije week een week thuis gezeten. De enige keren dat ik buiten kwam was voor boodschappen en een repetitie. Er zouden meer van dergelijke dagen moeten bestaan.

You bet your life it is

“Het is maar een spel he” of iets in die trant mompelde jurylid Gunther Lamoot tijdens een uitzending van “De laatste show” en meteen vatte hij de hele quiz netjes samen. Toch zou men haast geloven dat het hier een zaak van nationaal belang betreft, zozeer wordt er bericht over de deelnemers.

U hoeft niet eens te kijken om te weten wie gewonnen of verloren heeft, de kranten vertellen het u een dag later wel, waarbij ze meteen ook de deelnemers tot helden of te mijden figuren bombarderen. Zoals politiek journaliste Linda De Win bijvoorbeeld, waarbij de pro- en anti Linda De Winkampen als stinkzwammen oppopten op facebook. Engagementen op facebook zijn de duur van een klik waard, dat is waar maar toch? Waarom zoveel waarde hechten aan een spel, een quiz? En hoe kan iemand op basis van een enkele quiz beoordelen of iemand sympathiek of tof is?

Maar als er een troost is, ook voor Linda, dan is het wel dat een jaar later nauwelijks nog iemand weet wie u bent of wat u net gedaan hebt. Zo werd van de potige NV-A-voorzitter Bart De Wever beweerd dat hij en zijn partij bij gratie van De Slimste Mens een hoge verkiezingsscore wisten binnen te halen. Onderzoek heeft intussen uitgewezen dat die redenering kant noch wal raakte, want De Slimste Mens is vooralsnog maar een spel.

Iets zegt me ook dat we binnen pakweg vijftig jaar niet meer de behoefte zullen voelen om er fragmenten van terug te zien en dat terwijl “You bet your life” een tv-show met Groucho Marx (een persoonlijke held) nog steeds succes hebben op Youtube. Erik Van Looy is geen Groucho Marx maar vooralsnog heeft ook geen enkele kandidaat het statuut van Albert Hall gehaald. Een man die ongewild zelfs Groucho Marx in de schaduw stelde.

Nee, ik hoef echt geen fragmenten van De Slimste Mens of De Pappenheimers of wat dan ook opnieuw te zien (hoe goed ze ook gemaakt waren), maar voor het bovenstaande fragment mag u me altijd porren.

In the New Year

Een nummer dat het allemaal zegt van een artiest die puurheid uitstraalt:

Smoke em if you got em,
drink your glasses to the bottom,
and toast me on another year.
Another year of hope,
another year of holdin on,
you drinkers by day, and bastards by dawn.

And I hope I will see you soon,
and I’ll be home come hell or high water,
and I know i will see you soon.

Gather round friends and neighbors,
who make your living by labor,
and share with me this little time.
This little time that we have left,
to have a drink and catch a breath,
well it might just be what saves our lives.

And I hope I will see you soon,
and I’ll be home come hell or high water,
and I know i will see you soon.

Smoke em if you got em,
drink your glasses to the bottom,
and listen to the howling dogs,
and oh how it pleases me,
to be in such company
and i’m so glad our paths have crossed.

And I hope I will see you soon,
and I’ll be home come hell or high water,
and I know i will see you soon.

and I’ll be home come hell or high water,
and I know i will see you soon.

Cold winter blues

De windstilte zal nog wel even duren.  Ik slaag er occasioneel nog in om iets te schrijven voor goddeau.com of De Leeswolf maar voor de rest wil ik me vooral in mijn burcht opsluiten en niemand zien,  laat staan communicatielijnen open houden. Het heeft niets met het weer te maken, ik ben koude gewend.

Ik hou me in tussentijd bezig met te kijken naar

– Generation Kill

– Dexter seizoen 4

&  het lezen van Cormac McCarthy – De grenstrilogie