In the shadows

Een vriend van me merkte onlangs op dat hij slechts per toeval op mijn blog gestoten was en dat ik er zo weinig ruchtbaarheid aan gegeven had. Hij vroeg niet waarom (zijn discretie is een van de kwaliteiten die ik ten zeerste weet te appreciëren) maar hij zou het antwoord wel begrepen hebben: omdat ik er niet de behoefte toe voel. *

Het is een paradox waar ik me enige tijd geleden bewust van werd toen een collega van me vroeg wanneer ik eens zou optreden met mijn band. De gitarist (de bovenstaande vriend) en ikzelf hebben de band een drietal jaar geleden opgericht en hebben intussen tweemaal opgetreden. Geen van ons beide is op zich bang om op een podium te staan maar we voelen net zo min de behoefte om meteen maar de wereld te veroveren. Andere vrienden van me staan nog geen jaar nadat ze een instrument kochten al overal ten lande lawaai te maken, wij tasten in de besloten repetitieruimte ons geluid verder af. Slechts met mondjesmaat en na lange tijd gooien we eens iets online. Mijn collega snapte het niet, want je wil toch gehoord of gelezen worden?

Mijn oprechte antwoord is “nee”.

Ik heb voor verschillende bladen al een ontelbaar aantal artikels geschreven en heb zo hoor ik hier en daar een zekere naam en geloofwaardigheid in het wereldje. Onze muziek wordt hier en daar op goedkeurend gemompel en een “hou ons op de hoogte” ontvangen. Ja, ik vind het fijn dat andere mensen mijn creaties appreciëren (muziek of teksten) maar ik verlang niet naar hun “erkenning”, de creatie op zich volstaat voor me. Ik schrijf of speel niet voor een publiek maar louter omdat ik er een zeker talent voor heb of denk te hebben. Dat ik met een aantal zaken meer naar buiten kom dan andere, heeft met de media waarvoor ik werk te maken. Maar eerlijk, het aantal luisteraars of lezers heeft me nooit geïnteresseerd. Ik weet niet wie leest of beluistert wat ik maak, laat staan met hoeveel ze zijn of wat ze er van denken. Ik heb geen publiek nodig maar verjagen zal ik het evenmin. Bezoekers zijn altijd welkom, maar ik ben net zo gelukkig op mijn eentje.

*Misschien is het daarom hier ook al zo lang stil, omdat ik er gewoon niet de behoefte aan had iets te delen of te schrijven.